CHITTI1963.

 మేము ఎందుకు ప్రత్యేకం! అమ్మా ! ఇన్నాళ్ళు నీకు బంగారు కొండ ని. భారత ప్రజలకి కొండంత అండని. ఆపరేషన్ సింధూరిలో శత్రువులపై విజయం సాధించి అసువులు బాసిన వీర సైనికుడిని. ఒక చిత్రకారుడుకి స్ఫూర్తినిచ్చి బొమ్మగా మిగిలిపోయాను. నీ కంట్లో కన్నీళ్లు జీవనదిలా ప్రవహించడానికి కారణమయ్యేను. భరతమాత ముద్దుబిడ్డ గా గుప్పెడు మట్టిలో కలిసిపోయాను.  జాతీయ పతాకం కౌగిలించుకున్న నన్ను చూసి దేశమంతా కన్నీరు కార్చింది నీతో పాటుగా. జాలితో కాదు గౌరవంతో. ఎందుకు నేనంటే అంత ప్రత్యేకం. నేను దేశ ప్రధానిని కాదు రాష్ట్రపతిని కూడా కాదు. ఇంతకుముందు వార్తల్లో లేను. కాశ్మీర్ సరిహద్దుల్లో దేశాన్ని కాపలా కాసే సామాన్య సైనికుడిని. అయినా నేను ఎందుకు ప్రత్యేకం? మనం పుట్టినప్పుడే మరణం కూడా మనతో పాటు పుడుతుంది  ఎప్పుడూ కాటు వేద్దామా అని ఎదురుచూస్తూ ఉంటుంది . చనిపోతామని తెలిసే మేము దేశ రక్షణకి సిద్ధమవుతాం. చావు అంటే భయం లేకుండా ముందుకు నడిచే వీర సైనికులo కాబట్టే  మేము ప్రత్యేకo. తల మీద టోపీ కాళ్లకు ఇనప బూట్లు భుజానికి వేలాడుతున్న తుపాకీ ప్రత్యేకమైన బట్టలు ఇవన్నీ మాకు ప్రత్యేకమైన వ్యక్తులుగా గుర్తింపునిస్తాయి. ...

మూగదే కాని మంచి మర్యాదతో మెలిగేది. కుల మతాల కుళ్లు లేనిది నాలుగు కాళ్ళు ఉన్నా నడలేనిది నలుగురి నోట్లో నిత్యం నలిగేది అలసి సొలసి వచ్చిన వాళ్ళకి ఆశ్రయo ఇచ్చేది . కుర్చీ. అధికారికి దర్పం ఇచ్చేది కుర్చీ. నాయకుడికి అధికారం ఇచ్చేది కుర్చీ. ప్రాణం పోసే వైద్యుడు ఈ కుర్చీలో కూర్చొనే వైద్యం. అందమైన ప్లానులు గీసే ఇంజినీర్ కి ఇదే ఆధారం. అతిథులను కుర్చీ చూపించి సాదరంగా ఆహ్వానo. విద్యార్థికి పాఠాలు చెప్పే మాస్టారు కుర్చీకే అందం. నోట్లో ముద్ద దిగాలంటే ఎక్కాలి డైనింగ్ టేబుల్ కుర్చీ. Software ఉద్యోగికి ప్రత్యేకం కంప్యూటర్ కుర్చీ. సామాన్యుడికి చౌకగా దొరికే కుర్చీ ప్లాస్టిక్ కుర్చీ. తర తరాలుగా మనతో ఉన్నవి చెక్క కుర్చీలు. నగిషీ పనితనం తో మెరిసిపోతున్నాయి తరతరాలు. కాలు చెయ్యి విరిగితే చెక్కు చెదరకుండ చెయ్యచ్చు. గత వైభవాన్ని మరల తీసుకురావచ్చు చెక్కముక్కకి.  ప్లాస్టిక్ ముక్కతో గుప్పెడు పప్పు బెల్లాలు కడుపు నింపచ్చు.      కుర్చీ కాలికి అడ్డం వస్తే నోటికి వచ్చినట్లు తిడతాo.       అతిథులకు కుర్చీలు చాలకపోతే కంగారుపడతాo.       బలంగా ఉన్న బక్కగా ఉన్న కిమ...

 స్నేహం చూడగానే ఒక చిరునవ్వు ఆ పైన ఒక ఆత్మీయమైన పలకరింపు ఇదే కదా స్నేహానికి మొదటి మెట్టు. స్నేహం సాధారణంగా జ్ఞానం తెలియని వయసులో అమ్మ ఒడి నుంచి బడికి వెళ్లిన తర్వాత బెంచ్ మీద మీద పక్కన కూర్చున్న వాడితో మొదలవుతుంది   సాయంకాలం పూట పార్కుల్లో ఎదురింటి కుర్రాళ్ళు   పక్కింటి కుర్రాళ్ళు తో ను బలపడుతుంది స్నేహం.  ఈ జీవనయానంలో ఎంతోమంది స్నేహితులు చేతులు   కలుపుతుంటారు విడిపోతుంటా రు. కొంతమంది   బ్రతుకుదారులు వేరైనా కడదాకా కలిసి ఉంటారు. పెరిగి   పెద్దయిన తర్వాత ఒక ఇంటివాడు అయిన తర్వాత పక్కింటి  వాళ్లతోటి ఎదురింటి వాళ్ళ తోటి స్నేహం మొదలవుతుంది.  అయితే నేను చెప్పబోయే వీళ్ళిద్దరు ఒక స్కూల్లో  చదువుకోలేదు. వయసులో చాలా తేడా వృత్తుల్లో తేడా అయినా ఒకే ఊరిలో కాపురం ఉంటూతెల్లవారి లేస్తే ఎవరు వృత్తిలో వాళ్ళు బిజీగా ఉంటూ రక్తసంబంధం లేకపోయినా బావగారు అని ఆప్యాయంగా పిలుచుకుంటూ కాలక్షేపం చేసే  రామారావు విశ్వనాథ శాస్త్రి ల కథ. రామారావు ఆ ఊర్లో ఒక ఆయుర్వేద వైద్యుడు. అందరినీ ఆప్యాయంగా పలకరిస్తూ అవసరమైనప్పుడు సహాయం చేస్తూ ఆనందంగా కా...