CHITTI1963.

ఊరంటే ఒక బడి, తపాలా కార్యాలయం, పంచాయతీ కార్యాలయం ముఖ్యంగా ఉంటాయి. గోడ మీద ఎర్ర డబ్బా తగిలించి ఉన్న కార్యాలయానికి ప్రతిరోజు ఏదో ఒక పని మీద వెళుతూనే ఉండేవాళ్ళం. క్షేమ సమాచారం పంపడానికి అదొక్కటే ఆధారం. ముఖ్యంగా అక్కడ ఇద్దరు వ్యక్తులు ప్రజా సేవలో మునిగి తేలిపోయేవాళ్ళు. ఒకరు పోస్ట్ మాస్టారు రెండవది పోస్ట్ మాన్ గారు. "మాస్టారు, హైదరాబాద్ ట్రంకాల్ ఒకటి బుక్ చేయాలండి!" అని అడిగితే "నెంబర్ చెప్పండి..." అని అనేవారు పోస్టుమాస్టారు. ఆ మాటల్లో ఒద్దిక ఉండేది, ఆ స్వరం ఓ అధికారి మాదిరిగా ఉండేది కాదు. ఒక ట్రంకాల్ కాల్ బుక్ చేస్తే...  పోస్టాఫీసు ముందు కుర్చీలు ఉండేవి, ఒక పట్టరాని ఆశతో కూర్చొని ఉండేవాళ్లం. అరగంట...ఒక్క గంట... ఏ టైమ్ అన్నా వచ్చే గ్యారంటీ లేదు. "లైన్ బిజీ", "కనెక్ట్ కాలేదు", "రిపీట్ చేయాలి"... ఇవన్నీ మామూలే. కాల్ కలిస్తే – అదో గోల్డెన్ ఛాన్స్! ఒకవేళ ముంబైలో ఉన్న అక్కతో మాట్లాడాలి అనుకుంటే, "బాగున్నావా? పిల్లలు బాగున్నారా?" అన్న రెండు ప్రశ్నలకే కాల్ అయిపోతుండేది. కాస్త ఎక్కువ మాట్లాడారంటే, "హలో! హలో! వినిపించట్లేదు!" అ...

భద్రం కొడుకో రహదారి మీద సాగేటప్పుడు ! భద్రం చెల్లెమ్మ వాహనం నడిపేటప్పుడు ! అది రహదారి  మందిని గమ్యం చేర్చే ప్రభుత్వ దారి  ఆటలు ఆడే  మైదానం కాదు విన్యాసాలు ప్రదర్శించడానికి మన ఇల్లు అసలే కాదు మూడు కాలాలలోనూ ముక్కంటి లా   రహదారి మీద కాపాడే పోలీస్ అన్న ఆజ్ఞలు పాటించు  బాధ్యత గుర్తెరిగి భద్రంగా ఇంటికి తిరిగి రా ! లైసెన్స్ అడిగితే సైలెంట్ అయిపోకు. నోట్ల కట్ట చూపించి తప్పుని ఒప్పు చేయకు.  రహదారి నియమాలు  తెలుసుకుని ముందుకు కదులు అది తెల్ల చారల గుర్రం కాదు  పాదచారులను భద్రంగా రహదారి దాటించే మార్గం.  మితిమీరిన వేగం మన లక్ష్యం కాదు  సురక్షిత గమ్యం మన ఆశయం  మార్గంలో వేగం పరిమితి తెలుసుకో  విలువైన ప్రాణం కాపాడుకో కుడి ఎడమలు మర్చిపోకు ఎడమవైపు ప్రయాణమే  ప్రభుత్వ ఆదేశం  రహదారి సంకేతాలు  మన పాలిట వరాలు.  ఎరుపు రంగు సంకేతం  మన ముందరకాళ్లకు బంధం  అడుగు ముందుకు వేయాలంటే  ఆకుపచ్చ రంగు పడవలసిందే. సూటు బూటు కాదు  రెండు చక్రాల బండి ఎక్కితే  శిరోరక్షణ కవచం ముఖ్యం  జోరుగా హుషారుగా   షి ...

ఇదే రామకృష్ణ ఇల్లు అనుకుంటా! ఏమి మార్పు లేదు. అప్పట్లోనే పడిపోతున్నట్టుగా ఉండేది. కొద్దిగా రిపేర్లు చేయించినట్టున్నారు. ఊరంతా మారిపోయింది. పెద్ద పెద్ద ఇళ్ళు కట్టేశారు. తారు రోడ్లు వేశారు. పూరిపాకలు తక్కువగా కనబడుతున్నాయి. అవును, ఇది రామకృష్ణ ఇల్లే. ఇంటి ముందు దుమ్ము కొట్టుకుపోయిన మగ్గం అలాగే ఉంది. అవతల అరుగు మీద ఎన్నిసార్లు ఆడుకున్నామో! ఎన్నాళ్ళయిందో వాడిని చూసి… అసలు నన్ను గుర్తుపడతాడా లేదా? ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు ప్రతి ఏటా అమ్మమ్మని చూడడానికి వచ్చినప్పుడు ఎక్కువగా వీడితోటే ఆడుకునేవాడిని. నా కంటే రెండేళ్లు పెద్ద. అప్పట్లోనే వాళ్ల నాన్నకి సాయం చేసేవాడు. నేను వచ్చానంటే వాళ్ల నాన్న – "ఆడుకో!" అంటూ పంపించేవాడు. పాపం, వాళ్ల నాన్న మగ్గం నడిపితే గాని బ్రతుకు గడిచేది కాదు. ఒక్కసారి పాత జ్ఞాపకాల్లోంచి బయటకి వచ్చి, "రామకృష్ణ!" అని గట్టిగా పిలిచాను. "లేరండి, బయటకి వెళ్లారు!" – ఎవరిదో పిల్లల గొంతు వినిపించింది. "నా పేరు ప్రవీణ్. నీవు, నేను రామకృష్ణ ఫ్రెండ్స్. అమెరికా నుంచి వచ్చాను" అని చెప్పండి అని పిల్లాడితో చెబుతూనే వెనక్కి తిరిగి వెళ్తుండగా, తలుపు తెరచిన చప...