సత్య

ఉదయం పది గంటలు అయ్యింది. వృద్ధాశ్రమంలో తన గదిలో మంచం మీద పడుకున్న సత్యకి, పక్క మంచం మీద పడుకున్న రాఘవమ్మ దగ్గరకి ఇద్దరు రావడం గమనించింది.

ఇద్దరూ కవల పిల్లలు అనుకుంటా — ఒకే పోలిక, ఒడ్డు పొడుగు సమానంగా ఉన్నారు. ఇద్దరికీ పెళ్లి అయిపోయింది అనిపించింది. అంతవరకు మంచం మీద మూలుగుతూ పడుకున్న రాఘవమ్మ, ఆ పిల్లలు రాగానే లేచి కూర్చుని నవ్వుతూ మాట్లాడడం సత్య గమనించింది.

రాఘవమ్మ ఆ పిల్లల్ని పరిచయం చేస్తూ — “ఇంతవరకు అమెరికాలో ఉండేవారు, ఇప్పుడు ఇండియా వచ్చేసారు. అందుకే నన్ను తీసుకువెళ్లడానికి వచ్చారు” — అని చెప్పింది.

అది విన్న సత్య మనసులో — “నా అదృష్టం ఎప్పుడు వస్తుందో?” — అనిపిస్తూ గతజీవితం గుర్తుకొచ్చింది.

---

“కంగ్రాట్యులేషన్స్ పార్వతమ్మ గారు! మీ అమ్మాయి సత్యకి కవల పిల్లలు పుట్టారు. తల్లి పిల్లలు అంతా క్షేమం. కాసేపట్లో రూముకు పంపిస్తాను” అంటూ లేడీ డాక్టర్ సరోజ చెప్పిన మాటలు లీలగా వినబడ్డాయి సత్యకి.

ఒక్కసారి ఆనందం ముంచుకొచ్చింది. పిల్లలను చూసి ఎత్తుకుని ముద్దాడాలనిపించింది. కానీ ఒళ్లంతా మత్తుగా ఉంది, కళ్ళు తెరవబుద్ధి కావడం లేదు. చంటి పిల్లల ఏడుపులు లీలగా వినిపిస్తున్నా, ఏమీ చేయలేక పడుకుని ఉండిపోయింది.

ఆ శుభవార్త విన్న వెంటనే పార్వతమ్మ గారికి ఒక్కసారి గుండెల్లో రైళ్లు పరిగెత్తాయి. “ఒకే కాన్పులో ఇద్దరు పిల్లలు! ఎంత కష్టమో తల్లికి!” అని ఆలోచించింది.

ఒక్కసారి నొప్పులు భరించడమే మరణయాతన. వెంటనే మరొకసారి నొప్పులు! పాపం సత్య ఎలా భరించిందో? రేపొద్దున్న వీళ్ళు ఆ పిల్లల్ని ఎలా పెంచుతారో? ఎవరు సాయం కూడా ఉండరు. ఎక్కడో దూరంగా ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు.

“ఈ రోజుల్లో ఒక పిల్లని పెంచడమే కష్టం!” అని ఆలోచిస్తూ కూడా తల్లి మనసు చివరికి మమకారమే. ఇది సంతోషించవలసిన విషయం. తల్లి ఆలోచనలు అలా కలగలిసిపోయాయి.

---

కవల పిల్లలు పుట్టడం — ఆ వంశం చేసుకున్న పుణ్యం అంటారు పెద్దలు. ఒకే కాన్పులో లిప్తపాటు తేడాతో పుట్టిన ఇద్దరు పిల్లలు. ఎవరు పెద్ద, ఎవరు చిన్న — చెప్పడం కష్టం. పుట్టించిన బ్రహ్మకే అయోమయం. మత్తులో ఉన్న తల్లికి ఎలా తెలుస్తుంది?

బ్రహ్మకీ, అమ్మకీ తెలియని “సత్యం”! అందుకే కవల పిల్లలు అందరికీ అపురూపం.

మరుసటి రోజు ఉదయం సత్యకి మెలకువ వచ్చేటప్పటికి పిల్లలు ఏడుస్తున్నారు — పాల కోసం అనుకుంటా. ఇప్పుడే మొదలవుతుంది అసలు కష్టం.

పిల్లల్ని చూసి సత్య కళ్ళల్లో ఆనందం పొంగిపోయింది. నిన్నంతా డబ్బా పాలు పోయమన్నారు. ఇప్పుడు తానే తల్లిగా మొదటి పాఠం నేర్చుకోవాలి.

ఒకరు ఏడుపు మొదలుపెడితే రెండో పిల్ల కూడా ఏడుస్తుంది. ఇద్దరికీ ఒకేసారి ఆకలి. పార్వతమ్మ చెప్పిన మాటలన్నీ ఇప్పుడు అర్థమవుతున్నాయి.

సత్య ఓపికతో పిల్లల్ని ఒక్కొక్కరిగా పాలిచ్చి నిద్రపుచ్చింది. మొదటిసారిగా మాతృత్వపు ఆనందం, బాధ్యత, ప్రేమ అన్నీ కలగలిసిపోయాయి.

ఏ ప్రాణిజన్మకైనా అమ్మ ఆధారం. బిడ్డను లాలించి, పోషించి, పెద్దచేసేది అమ్మే. కానీ కవల పిల్లల తల్లిగా సత్య పాత్ర అమోఘం. అమ్మ పాత్ర విలువ అనంతం.

ఆమె బాధ్యత సహనాన్ని రెట్టింపు చేస్తుంది. పిల్లల్ని తిట్టుకోకుండా, చిరాకు పడకుండా, వాళ్ల అవసరాలన్ని తీరుస్తుంది. ఇద్దరు పిల్లలు — ఇద్దరికీ ఒకేసారి ఆకలి, స్నానం, నిద్ర, నవ్వు, ఏడుపు, ఆటలు!

ఒక బిడ్డ నవ్వితే రెండోది కేరింతలు కొడుతుంది. ఇద్దరినీ ఒకేసారి ఎత్తుకోమంటారు. ఇద్దరికీ తల్లే కావాలి. అలా పిల్లలతో సత్య సమతమవుతూ నేర్చుకుంటూ పోయింది.

---

కాలక్రమేణా పిల్లలు పెరుగుతూ, సత్యకు అలవాటయిపోయింది ఆ కష్టజీవితం.

ఆసుపత్రిలోనుంచి డిశ్చార్జ్ అయి మూడు నెలలు గడిచాయి. పిల్లలకు పేర్లు పెట్టాలి — అది కూడా పెద్ద పని!

ఇంటర్నెట్‌లో వెతికి, పెద్దదానికి “ఆర్య”, చిన్నదానికి “అన్య” అని పేర్లు పెట్టారు. బారసాల కార్యక్రమం ఘనంగా చేసి, భర్త రామారావుతో కలిసి హైదరాబాద్ వెళ్ళిపోయింది సత్య.

---

పుట్టింట్లో ఉన్న రోజులలో పిల్లలను చూసేది పార్వతమ్మ గారే. కానీ ఇప్పుడు భర్త ఆఫీసుకి వెళ్ళిపోయిన తర్వాత సత్య ఒంటరిగా పిల్లల్ని చూసుకోవడం కష్టమైపోయింది.

ఉదయం లేచిన దగ్గర్నుంచి ఇంటిపని, వంటపని, పిల్లల పని — ఇలా గడిచిపోతున్న రోజులు. శరీరం అలసిపోయినా బాధ్యత మాత్రం తగ్గలేదు.

ఇద్దరికీ ఒకేసారి జ్వరం, ఒకేసారి నడక, ఒకేసారి ఏడుపు — అన్నీ రెండేసి. తినడానికి కూడా సమయం లేకుండా పోయేది.

రామారావు ప్రభుత్వ ఉద్యోగి. ఆర్థికంగా ఇబ్బందులు. అయినా పిల్లల చదువుకోసం కష్టపడ్డాడు. సైకిల్ మీద ఆఫీసుకి వెళ్ళేవాడు.

ఇద్దరినీ ఇంజనీరింగ్ చదివించాడు. తర్వాత ఎమ్మెస్‌ కోసం అమెరికా పంపించేందుకు సొంత ఇల్లు అమ్మేశాడు.

---

ఎమ్మెస్ అయిపోగానే ఇద్దరికీ ఒకే కంపెనీలో ఉద్యోగాలు వచ్చాయి. దంపతులు ఆనందంతో ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యారు. “మన పూర్వజన్మలో చేసిన పుణ్యం!” అని అనుకున్నారు.

అమెరికా జీవితం, డాలర్ల సంపాదన, టూర్లు, హాయీ జీవితం — వీటి మధ్య తల్లిదండ్రులతో పది రోజులకు ఒకసారి మాత్రమే మాట్లాడేవారు.

“పర్లేదు, పిల్లలేదో జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు” అని తల్లిదండ్రులు మనసు చల్లబరుచుకున్నారు.

---

ఒకరోజు పిడుగులాంటి వార్త వచ్చింది.

“మేము ఇక్కడ ఇద్దరు అమెరికన్ అబ్బాయిలను ప్రేమించాము. వాళ్ళను పెళ్లి చేసుకుంటున్నాం.”

అది విన్న సత్య, రామారావు దిగ్బ్రాంతికి గురయ్యారు. ఎంత మొత్తుకున్నా పిల్లలు వినలేదు. చేసేదిలేక మౌనం.

ఆ దెబ్బ తట్టుకోలేక రామారావుకి హార్ట్‌అటాక్ వచ్చి చనిపోయాడు.

తండ్రి చనిపోయినప్పుడు ఇద్దరు కూతుళ్లు వచ్చారు — కానీ తండ్రి గురించి ఒక మాట కూడా మాట్లాడలేదు. అమెరికా గొప్పలు మాత్రమే చెప్పుకుంటూ వెళ్లిపోయారు.

ఆ తర్వాత సత్య వృద్ధాశ్రమంలోకి అడుగుపెట్టి ఆరు నెలలు అయ్యింది. గతం గుర్తుకొచ్చి, కన్నీళ్లు ఆగక ఏడుస్తూ పడుకుంది.

---

“నవమాసాలు మోసి, కనిపెంచి, పెద్ద చేసిన పిల్లలు ఇలా అయిపోతున్నారా?” అని తనతోనే అనుకుంది సత్య.

బాధ్యత లేకుండా పెరిగిన ఈ తరం — ఇది పెంపక లోపమా? పరిస్థితుల ప్రభావమా? లేక డాలర్ల మాయామహిమా?

క్రమేపీ సమాజంలో తల్లిదండ్రులూ, పిల్లలూ దూరమవుతున్నారు.

వృద్ధాప్యంలో తల్లిదండ్రులు ఆశ్రమంలో గడుపుతున్నారు. ఇంకొంతమంది సొంత ఊరిలో ఒంటరిగా కాలక్షేపం చేస్తున్నారు.

వీళ్ళ పరిస్థితి మారేది ఎప్పుడో!

---

రచన: మధునా పంతుల చిట్టి వెంకట సుబ్బారావు

కాకినాడ

📞 9491792279

మీరు అనుకుంటే — దీని కోసం శీర్షికకు తగిన ఉపశీర్షిక (“తల్లితనపు సత్యం” లేదా “అమ్మ సత్యం”) మరియు ప్రారంభ పాదం కోసం ఒక ఆకర్షణీయమైన ముందుమాట కూడా రాయగలను.

రాయమంటారా?