కొత్త జీవితానికి కొత్త దారి

"

కొత్త జీవితానికి కొత్త దారి"

" హమ్మయ్య నాకు ఇవాళ తోటి అన్ని బాధ్యతలు తీరిపోయాయి. ఇంక నేను రేపటి నుంచి స్వేచ్ఛ జీవిని. ఒకరు గురించి భయపడక్కర్లేదు. ఒకరి గురించి ఆలోచించక్కర్లేదు అని అంటూ నాలిక కరుచుకున్నాడు రాఘవరావు. తప్పు మాట నేను బ్రతికున్నంత కాలం నీ బాధ్యత నాదే. అలాగే నా మంచి చెడ్డలు చూడవలసిన బాధ్యత నీది అంటూ అలా వసంతతో చెప్తూ విశ్రాంతిగా పడక కుర్చీలో పడుకున్నాడు రాఘవరావు. 

రాఘవరావు ఒక ప్రభుత్వ ఆఫీసులో గుమస్తాగా పనిచేస్తుండేవాడు. చిన్న కుటుంబం ఇద్దరు పిల్లలతో హాయిగా కాలక్షేపం చేస్తూ ఉండేవాడు. రెక్కలొచ్చిన పిల్లలిద్దరికీ పెళ్లిళ్లు చేసి ఇద్దరు మనవళ్ళకి తాతయ్యేడు రాఘవరావు. అమెరికా చూపిస్తానని కొడుకు ఆనంద్, ఆస్ట్రేలియా చూపిస్తానని కూతురు డాక్టర్ సునంద బ్రతిమాలిన ఇల్లు కదల్లేదు రాఘవరావు.

రిటైర్ అయిన దగ్గర్నుంచి భార్యతో ఆనందంగా కాలక్షేపం చేస్తూ గుడి గోపురం అంటూ తిరుగుతూ భార్యకి వంటింట్లో సహాయకారిగా ఉంటూ ఆదర్శవంతమైన రిటైర్డ్ ఉద్యోగి లాగ ఉండేవాడు రాఘవరావు.  

పిల్లల మీద ప్రేమ లేక కాదు గాని వారు ఫోన్ చేసినప్పుడే వాళ్లతో మాట్లాడటం మామూలుగా ఖాళీగా ఉన్నాం కదా అని ఆస్తమాను ఫోన్ చేయకుండా వాళ్ళని విసిగించకుండా కాలక్షేపం చేసేవాడు. 

అలా ఒక సంవత్సరం గడిచింది. రాఘవరావు ఒకరోజు రాత్రి తన భార్యతో ఒకవేళ నేను అకస్మాత్తుగా చనిపోతే నువ్వు ఏం చేస్తావ్ అని అడిగాడు భార్య వసంత ని. "అటువంటి మాటలు మాట్లాడకూడదoడి తధాస్తు దేవతలు ఉంటారు అoటు ఏడుపు మొదలు పెట్టింది వసంత. ఇది నిజం వసంత మనం ఎంత భయపడినా జరిగేది అదే కదా!   

పిల్లలు కొద్దిరోజులు ఉండి ఎవరి దారిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోతారు. నువ్వు ఆ ప్రదేశాల్లో ఉండలేక ఇల్లు విడిచి వెళ్ళలేవు. ఎందుకంటే మనిద్దరం కలిసి జీవించిన ప్రదేశం ఇది. ప్రతి గది మనం అనుభవించిన జీవితం యొక్క అనుభవాలు, బాధలు కష్టాలు కన్నీళ్లు గుర్తుకు తెస్తాయి. నువ్వు ఇక్కడ ఉన్నంత హాయిగా ఎక్కడ ఉండలేవు. చివరికి పిల్లలు ఇంటికి వెళ్లిన వేరేచోట ఉన్నట్లుగా భావన వస్తుంది. 

ఇంతకాలం మన కుటుంబం మన పిల్లల భవిష్యత్తు గురించి ప్రణాళికలు వేసాం. కష్టాలు పడ్డాం. జీవితంలో ఎన్నో త్యాగాలు చేసాం. ఇప్పుడు మన గురించి మనం ఆలోచించుకునే సమయం ఇది. ఆర్థికంగా నేను తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తలు నేను తీసుకుంటా ను. కానీ ఒంటరితనం ఎలా పోగొట్టుకుంటాము. ఒంటరితనం చాలా భయంకరమైనది. నువ్వు ఎప్పుడూ కూడా ఒంటరిగా బయటికి వెళ్ళలేదు. బయట ప్రపంచం గురించి నీకు తెలియదు. మనంతట మనం పని చేసినప్పుడే దానిలో ఉండే కష్టసుఖాలు అర్థమవుతాయి. 

అన్ని పనులకి మగాళ్ళ మీద ఆధారపడి ఒక్కసారిగా మగవాడు మాయం అయిపోయినప్పుడు ఆ ఆడది పడే కష్టం నిజంగా వర్ణించలేము. ఏది ఎక్కడుందో తెలియదు . ఆర్థిక పరిస్థితి ఏమిటో తెలియదు. చెప్పినా పట్టించుకోని ఆడవాళ్లు కొంతమంది, భర్త ఏవి చెప్పకుండా చనిపోయాడని నింద వేసే వాళ్ళు కొంతమంది ఇలా బాధలు పడుతుంటారు. 

నేను రేపటి నుంచి నెలకి నాలుగైదు రోజులు వంట నేర్చుకుంటాను. నువ్వు బయటికి వెళ్లి నెలకు ఒకసారి బ్యాంకు నుంచి పెన్షన్ తీసుకురావడం ,ఏటీఎంలో డబ్బులు తీసుకోవడం, మార్కెట్ కి వెళ్లి కూరగాయలు కొనుక్కోవడం ఇలాంటి పనులు నువ్వు చెయ్యి అన్నాడు రాఘవరావు .

చూడు వసంత !ఎప్పుడో నీ తల్లిదండ్రుల ,నా తల్లిదండ్రుల వృద్ధాప్యం పిల్లల దగ్గర ఆనందంగా గడిచిపోయింది. దానికి కారణం వాళ్లకు అందుబాటులో మనం ఉండేవాళ్ళం. కానీ ఇప్పుడు పిల్లలు ఇక్కడ సరైన ఉద్యోగ అవకాశాలు లేక విదేశాలకి దూర దూర ప్రదేశాలకు వెళ్లిపోవడం ఆ ప్రదేశాల్లో మనం ఉండలేకపోవడం అంతేకాదు ఆ ప్రభుత్వాలు పెట్టే కొన్ని ఆంక్షలు వల్ల తల్లితండ్రులందరూ విడిగా జీవితం గడపాల్సిన అవసరం వస్తోంది. ఇది ఎవరినీ తప్పు పట్టే విషయం కాదు. విజ్ఞతతో ఆలోచించవలసిన విషయం. ఇప్పుడు సమాజం అలాగే ఉంది. 

ఓపిక ఉన్నంతకాలం ఇద్దరూ కాలక్షేపం చేయడం , ఆ దంపతుల్లో ఎవరో ఒకరు వాలిపోతే మిగిలిన వాళ్ళు నిలదొక్కుకొని ఒంటరిగా ఏదో వ్యాపకం పెట్టుకుని కాలక్షేపం చేయడం తప్పితే ఇప్పుడు చేయగలిగింది ఏమీ లేదు. పిల్లల మీద నింద వేయవలసిన అవసరం లేదు. అలవాటైన ప్రదేశం వదిలేసి మనం ఎక్కడ ఉండలేము. రిటైర్మెంట్ ప్లానింగ్ అంటే ఆర్థిక సంబంధమైన విషయాలే కాదు, రిటైర్మెంట్ తర్వాత జీవితం ఎలా గడపాలి, అకస్మాత్తుగా వచ్చే మార్పులనీ ఎలా తట్టుకోవాలనే ప్రణాళిక అని చెప్పాడు రాఘవరావు. 

రాఘవరావు మాటలకు వసంత సమాధానం చెబుతూ ఎవరు ముందు చచ్చిపోతారో ఎవరికి తెలుసు? మీరు నాకు అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్తున్నారు. బాగానే ఉంది అది మీ బాధ్యత. ఒకవేళ నేనే ముందు పోతే మీరు మళ్లీ పెళ్లి చేసుకుంటారు కదూ అని వెక్కివెక్కి ఏడ్చింది వసంత. అలాంటి మాటలు మాట్లాడకు. నేను మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోవడం ఏంటి? ఈ వయసులో! ఎవరైనా వింటే నవ్వుతారు అన్నాడు రాఘవరావు. 

ఆ రాత్రి వసంతకు చాలాసేపటి వరకు నిద్ర పట్టలేదు. ఇన్నాళ్లు పిల్లల గురించి వాళ్ల భవిష్యత్తు గురించి భర్తతో ప్రతిరోజు చర్చిస్తూ ఉండేది. ఇప్పుడు భర్త చెప్పిన మాటల్లో నిజం కనబడింది వసంతకి.

అలా రెండు సంవత్సరాలు గడిచేయి. నెలకి ఐదు రోజులు రోజులు రాఘవరావు వంట పని, వసంత బయట పనులు బ్యాంకు పనులు అలవాటు చేసుకున్నారు.

ఒకరోజు వసంతకి గుండెల్లో నొప్పి వచ్చి కళ్ళు మూసింది. కార్యక్రమాలన్నీ యధావిధిగా జరిగిపోయే యి. పిల్లలు , బంధువులు వచ్చి వెళ్ళిపోయారు. రాఘవరావు మనసంతా శూన్యంగా అయిపోయింది. జరుగుతున్న కార్యక్రమానికి ఒక ప్రేక్షకుడిగా మాత్రమే ఉండిపోయాడు . కొడుకు ఆనంద్ అమెరికా నుంచి ఫోన్ చేసి " నాన్న నువ్వు ఒక్కడివి అక్కడ ఒంటరిగా ఉండడం ఎందుకు? ఇక్కడికి వచ్చెయ్ . అమెరికా వెళ్తాను సరే అక్కడ ఎన్ని రోజులు ఉండగలను. ఆరు నెలలే కదా ప్రభుత్వం వారిచ్చే సమయం. ఆ తర్వాత అక్కడ ఉండడం నేరం ఆ తర్వాత పరిస్థితి ఏమిటి అనుకున్నాడు రాఘవరావు.

నాన్న ఏడాదికి ఒకసారి మా అత్తగారు మామగారు వస్తుంటారు ఇక్కడికి. నువ్వు వాళ్ళు ఉంటే మొహమాట పడతావు. అక్కడ హైదరాబాదులో అందమైన రిటైర్మెంట్ హోమ్స్ కట్టారు. నేను నిన్ననే తెలుసుకున్నాను

నువ్వు ఒంటరిగా ఉండలేకపోతే అక్కడ జాయిన్ అవ్వు అని చెప్పింది కూతురు అందంగా డాక్టర్ సునంద ఆస్ట్రేలియా నుంచి. 

ఆ మాటలు వింటుంటే రాఘవరావు హృదయం ద్రవించిపోయింది. " నా బిడ్డలు నాకు ఒక చల్లని నీడగా ఉండాలి అనుకున్నా! కానీ చివరకు నేనే ఒంటరి నీడగా మిగిలిపోయానా! అనుకుని బాధపడ్డాడు. వసంతకైతే అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పాను కానీ నీ జీవితం చాలా కష్టంగా ఉంది. ఆడ మగ పనులు అన్ని చేసుకోవడం వంటరి జీవితం చాలా కష్టంగా ఉంది రాఘవరావు కి. పోనీ మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకుంటే ! అది తప్పుడు ఆలోచన. వసంతకు మాట ఇచ్చాను కదా ! అంటూ ఏవో కాగితల కోసం బీరువా వెతుకుతుంటే ఒక డైరీ కనపడింది. అది వసంత డైరీ. ఆ డైరీ ఓపెన్ చేసి పేజీలు తిప్పుతుంటే ఒక చోట ఇలా రాసుకుంది వసంత" మన పిల్లలు మన భవిష్యత్తే కానీ వారి మీద మన జీవితాన్ని వదిలేయడం సరికాదు. మనకంటూ ఒక జీవితం ఉండాలి. ఆ మాటల్లో చాలా నిగూడ అర్థం కనిపించింది రాఘవరావు కి. కరెక్ట్ గా ఇప్పుడు పరిస్థితులు అలాగే ఉన్నాయి. 

ఆ తర్వాత చాలా పేజీలు తర్వాత ఒకచోట" ఆడది లేకుండా మగవాడి జీవితం చాలా కష్టం. మగవాడిని అందరూ మహారాజు అంటారు కానీ ఈ మహారాణి మీద మగవాడు ప్రతినిత్యం ఆధారపడి జీవిస్తున్నాడు. అలాంటి మగవాడి జీవితం నుంచి మనం దైవ సంకల్పం వల్ల వెళ్ళిపోతే వాళ్లని రెండో పెళ్లి చేసుకోవద్దని చెప్పే హక్కు మనకి ఎక్కడ ఉంది. మనం ఉన్నా లేకపోయినా వాళ్ళు సుఖంగా ఉండడం ఎప్పుడూ మనం కోరుకుంటాం అది ఆడ జాతికి లభించిన వరం. ఆ మాటలకి రాఘవరావు చాలా సిగ్గుపడ్డాడు.

 కానీ వసంత విషయంలో అనేక జాగ్రత్తలు చెప్పాను కానీ ఆమెను మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోమని ఎప్పుడు చెప్పలేదు. అది ఆడవాళ్ళకి మగవాడికి ఉండే తేడా అనుకున్నడు రాఘవరావు. 

ఆ తర్వాత ఆ ఊరిలో ఉండే వృద్ధ దంపతులు, ఒంటరిగా జీవించే వాళ్ళ అందరితోటి చర్చించి తన ఇంట్లోనే వంట వాళ్లని పని వాళ్ళని పెట్టుకుని ఒక కమ్యూనిటీ కిచెన్ ప్రారంభించి కాలక్షేపం చేస్తూ జీవితం గడిపేడు రాఘవరావు. 

రచన మధునాపంతుల చిట్టి వెంకట సుబ్బారావు 

కాకినాడ 9491792279