బహుమానం

బహుమానo

ఉదయం ఐదు గంటలు అయింది. బాలభానుడి దినచర్య మొదలైంది. మా ఇంట్లో కూడా మా ఔషధ సేవ ప్రారంభమైంది. 

" వసంత బిపి మందు వేసుకున్నావా! ఆ మాటతో ప్రారంభమైంది మా దినచర్య.

" మీరు కూడా వేసుకోండి రోజు మర్చిపోతున్నారు ఈ మధ్య మీకు మతిమరుపు ఎక్కువైంది ఎప్పటిలాగే శ్రీమతి ఆందోళన నా ఆరోగ్యం గురించి. 

" ఇదిగోండి మీ షుగర్ మందు. అంటూ మందు చేతులో పెట్టి తను కూడా ఒక టాబ్లెట్ నోట్లో వేసుకుంది. అరగంట పోయిన తర్వాత రెండు గ్లాసులతో రాగి జావా రెండు ప్లేట్లలో రెండేసి ఇడ్లీలు పెట్టి ఎదురుగుండా కూర్చుని టిఫిన్ అయింది అనిపించాము. ఉప్పు పులుపు లేని చట్నీ. చప్పగా ఉంది. అయినా ఇది రుచులు కోరుకునే వయసు కాదు. కడుపు నింపుకునే వయసు. 

ఆ తర్వాత ఆవిడ వంటింట్లోకి నేను రీడింగ్ రూమ్ లోకి. నచ్చిన పుస్తకం తీసుకుని వాలు కుర్చీలో కూర్చుని చదువుతూ అలా నిద్రలోకి జారిపోయా. రాత్రి ఎక్కువగా నిద్ర పట్టదు. నాకేం బాధ్యతలు లేవు. ఆలోచనలు లేవు. కడుపుని పుట్టిన పిల్లలు తాతలు కూడా అయిపోయారు. 

ఇప్పుడు నాకున్న బెంగ ఒకటే కాలం ఎలా గడుస్తుంది అని. ఎంతసేపు టీవీ చూసినా అవే ఇంటర్వ్యూలు. వృద్ధుల ఆలయాలు ఎంత అందంగా ఉన్నాయో ఎంత సౌకర్యంగా ఉన్నాయో చూపించడం తప్ప వేరేది ఏమీ లేదు. ఏమిటో దాని అర్థం. ఎవరికి ఉపయోగం. అందరూ కలిసిమెలిసి ఉండాలని ఎక్కడా చెప్పినట్టుగా అనిపించదు. 

" ఏవండీ లేచి కీళ్ల నొప్పుల ముందు వేసుకోండి. అన్నం పెడతాను తిని పడుకుందురు గాని శ్రీమతి వచ్చి భుజం తట్టి లేపుతూ చెప్పింది. ఇదిగో నీ టాబ్లెట్ అంటూ ఆమెకి కూడా టాబ్లెట్ ఇచ్చి నేను వేసుకుని కాళ్లు కడుక్కుని వచ్చి డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చున్నాము ఇద్దరూ.

ఎప్పుడో పెళ్లయిన కొత్తలో ఇద్దరు ఒకే కంచంలో తిన్నాము. తర్వాత ఆవిడకి నాకు బాధ్యతలు. నేను ఉదయం హడావిడిగా క్యారేజీ పట్టుకుని ఆఫీసుకు వెళ్లిపోతే ఆవిడ పని అంతా అయిన తర్వాత మధ్యాహ్నం ఒంటిగంటకు ఒంటరిగా భోజనం చేసేది. ఇదిగో ఇప్పుడు ఇలా జీవిత చరమాంకoల్లో అవకాశం చిక్కింది. 

అన్నముద్ద నోట్లో పెట్టుకోగానే నీరసం వచ్చింది. ఉప్పులేని పప్పు చప్పగా ఉన్న కూర ఎప్పుడూ ఆకుకూరలే తెల్లగా ఉన్న అన్నం చూసి చాలా రోజులైంది పులుసు సాంబార్ కి అప్పడాలకి ఒడియాలకి ఆమడ దూరం. ఇక మజ్జిగ మంచినీళ్లే. 

అన్ని రుచులు వదులుకోకపోతే మీ శంఖు చక్రాలు అంటే బీపీ షుగర్ లు కళ్లెం వదిలిన గుర్రాలుగా పరిగెడతాయి. ఆ తర్వాత నా చేతిలో ఏమీ లేదు అని చెప్పిన డాక్టర్ గారు మాటలు డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చున్నప్పుడల్లా గుర్తు చేసుకుని ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని క్యాలరీలు లెక్కపెట్టుకుని తినడం అలవాటైపోయింది.

ఆ తర్వాత కాసేపు టీవీ కాసేపు ,పడక లేచేటప్పటికి శ్రీమతి పట్టుకొచ్చిన టీ అతి కష్టం మీద తాగి పక్కన పెట్టి ఇద్దరం అలా ఆయాసం వచ్చేవరకు నడక.

ఇంటికి వచ్చి స్నానం చేసి ఆమె వంటింట్లోకి నేను హాల్లోకి. టీవీ పెట్టగానే వెంకటేశ్వర స్వామి లడ్డు బొమ్మ కనబడింది. దాని చుట్టు నడుస్తుంది కథ అంతా. దేవుడు ప్రశ్నించడు కదా అని తప్పులు చేస్తే దేవుడు ఊరుకుంటాడా!. తన రీతిలో సమాధానం అకస్మాత్తుగా ఎప్పుడో చెబుతాడు. అది దేవుడు సమాధానం అని మనకు తెలియదు.

ఇంతలో రెండు ప్లేట్ల తోటి పుల్కాలు పట్టుకుని ఎదురుగుండా కూర్చున్న శ్రీమతితో మరీ రెండు పుల్కాలు ఏమిటి అన్నాను. 

మన వయసు వాళ్ళు రాత్రి ఎక్కువగా తినకూడదు అండి అంది మా శ్రీమతి. మా శ్రీమతి డాక్టర్ చదవలేదు గానీ డాక్టర్ మాట తూచా తప్పకుండా పాటిస్తుంది. అంతా కొలతలు ప్రకారం జీవితం .మళ్లీ మందులు మామూలే. చెరోగుప్పుడు మందులు.

రక్తపోటు కి కొన్ని మధుమేహానికి కొలెస్ట్రాల్ కి విరుగుడు మందులు. కాసేపు మంచి చెడ్డ. 

ఇంతలో పిల్లలిద్దరి దగ్గర నుంచి ఫోను. సారాంశం ఏడాది తర్వాత పిల్లలు మనవలుతో సహా వస్తున్నారని వర్తమానం. ఇంకేముంది రోజులు లెక్కపెట్టుకుంటూ మంచం ఎక్కాము. 

మాకు ఇద్దరు మగ పిల్లలు. అందరి పిల్లల లాగే ఇద్దరు అమెరికాలోనే సెటిల్ అయ్యారు. మా ఇద్దరి అబ్బాయిలకి ఒక్కొక్కరికి ఇద్దరు మొగ పిల్లలు. మా నలుగురి మనవలకి అందరూ ఆడపిల్లలే. ఇది మా సంసారం. 

అలా పది రోజులు గడిచేయి. ఎప్పుడూ నిశ్శబ్దంగా ఉండే మా ఇంట్లో సందడి మొదలైంది. చంటి పిల్లల ఏడుపులు. పెద్దవాళ్ల నవ్వులు. కేరింతలు. మా కళ్ళల్లో సంతోషం. మాకు ఎక్కడా లేని ఉత్సాహం. పిల్లలందరూ వస్తున్నారని వంట మనిషిని పెట్టుకుంది నా శ్రీమతి. ఇంక రుచులికి లోటు ఏమిటి. రోజు మా ఇంట్లో సంతర్పణలే. అబ్బా ఎన్ని రోజులైందో ఇలాంటి తిండి తిని. ఒకపక్క ఆరోగ్యం భయపెడుతున్న పిల్లల్ని చూసి ఉత్సాహపడి పోటీపడి చిన్నపిల్లల అయిపోయాం నేను మా ఆవిడ. 

అందరూ బొంతలు చాపలు పరుచుకుని హాల్లోనే కబుర్లు చెప్పుకుంటూ చాలాసేపటి వరకు పేకాట ఆడుకుంటూ నిద్రపోయాo. ఎన్ని రోజులైందో పిల్లలు అందరితోటి గడిపి. చిన్నప్పుడు ఎప్పుడో పిల్లలు పక్కన పడుకునే వాళ్ళం. మళ్లీ అలాంటి అనుభూతి కలిగింది.

 పక్కలో చంటి పిల్లలు ఉన్నట్లుగా అనిపించింది. ముని మనవులు మధ్యలో ఏడ్చిన ఎవరికి విసుగు అనిపించలేదు

ఏ కడుపునొప్పి అయినా వచ్చిందేమో అని అందరం లేచి కూర్చున్నాము. పిల్లలు ఏడుపుకి అర్థం ఎవరు చెప్పగలం. ఒక తల్లి తప్పితే. ఆ తల్లి ఏడుపు కి కారణం తెలుసుకునే లోపలికి తీసుకు వెళ్ళింది.

"తాత ఈరోజు మనం రాత్రి సుబ్బయ్య హోటల్ కి వెళుతున్నాము అంటూ లేచి లేవగానే మనవలు ప్రోగ్రాం ఫిక్స్ చేసేసారు. అసలు సుబ్బయ్య హోటల్ కెళ్ళి ఎన్ని రోజులు అయిందో. 

 కాకినాడ కాజా మా ఇంట్లో స్పెషల్ అటు గట్టిగా అరిచారు మనవలు. మా పెద్దబ్బాయి కాజాలు పట్టుకుని వచ్చి మా చేతిలో పెట్టాడు. అబ్బ నేతి కాజాలు తిని ఎన్ని రోజులైంది. మొహమాట పడలేదు రెండు కాజాలు కళ్ళు మూసుకుని తినేసాం ఇద్దరం. 

సాయంకాలం కాకినాడ బీచ్. కాకినాడ నగరం అంతా మారిపోయింది . కానీ సాగర తీరం ఏమి మార్పు లేదు అలాగే ఉంది . ఎన్ని ఫోటోలు తీసుకున్నామో లెక్క లేదు. మా ప్రతిబింబం చూసుకుని మురిసిపోయాం. కుటుంబమంతా కలిసి ఎన్నో ఫోటోలు. ముని మనవ లిని చంకలో పెట్టుకుని రకరకాల కాంబినేషన్లో ఫోటోలు. వాళ్లు చంటి వాళ్లకేం తెలుసు చొక్కా పాడు చేయకూడదని. అది కూడా ఒక రకమైన వింత అనుభవం 

 మనసుకు ఎంతో ఆనందం. ఇప్పుడు వీళ్ళు ఇలా అలవాటైపోయి మళ్లీ వచ్చేవరకు వాళ్లు మిగిల్చిన మధురస్మృతులు జ్ఞాపకం చేసుకుంటూ కాలం గడుపుతాం. 

 ఇది కూడా ఒక తీయని అనుభవం.

తిరిగి వచ్చేటప్పుడు ఊరుకుంటామా !ప్రత్యేకంగా భాషా భాయి అద్దాలు బండి దగ్గర పిడత కందిపప్పు. అబ్బా ఎంత బాగుంది. అందుకే కాబోలు ఎప్పుడు బిజీగా ఉంటే భాషా భాయ్. పిల్లలందరి నోటి వెంట ఇదే మాట. మేము చిన్నపిల్లల్లాగా నిలబడి పెడత కందిపప్పు తిని ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి రాత్రి 10 గంటలు అయింది. మళ్లీ కథ మామూలే. 

 మన పక్కనుండే పుణ్యక్షేత్రాలన్నింటిని మేము ఎప్పుడూ చూడలేదు తాతా ఇవాళ ఇంట్లో కబుర్లు చెప్పుకుని రేపు ఉదయం బయలుదేరి వెళ్దాం. టూర్ ప్లాన్ చెయ్ . అమెరికా వాళ్ళకి టూర్లు ఎక్కువ ఇష్టం. మర్నాడు ఉదయం ప్రారంభమైంది మా యాత్ర. పిఠాపురం నుంచి అన్నవరం అన్నవరం నుంచి రాజమండ్రి రాజమండ్రి నుంచి అంతర్వేది అంతర్వేది నుంచి అప్పనపల్లి అప్పనపల్లి నుంచి అయినవిల్లి అయినవిల్లి నుంచి ముక్తేశ్వరం ముక్తేశ్వరం నుంచి కోటిపల్లి కోటిపల్లి నుంచి ద్రాక్షారామం ఇలా మూడు రోజులు పట్టింది. దేవాలయాలన్నీ అన్నీ మారిపోయే యి. ఈ పిల్లల పుణ్యమా అని అన్ని చూడడం జరిగింది. ఒంటరిగా వెళ్లాలంటే భయం. ఎక్కడ పడిపోతామో అని. ఇలా కుటుంబంతో పాటు వెళ్తే రోగాలు ఎక్కడ గుర్తుకు రాలేదు భయం తెలియలేదు.

 అన్ని చోట్ల ప్రసాదం , అన్న ప్రసాదం వదిలిపెట్టకుండా తినడంతో చాలా సంతృప్తి గానూ ఉత్సాహంగాను ఉంది మా ఇద్దరికీ. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు మా మనవలు సర్పవరం పనిగట్టుకుని వెళ్లి మామిడి తాండ్ర కొనుక్కొచ్చారు. భావనారాయణ స్వామి ఆశీస్సులు పొంది సర్పవరం పూలతో మా దేవుళ్లను నింపేశాం.

అలా నెల రోజులు పాటు మా దినచర్య పూర్తిగా మారిపోయింది మేము ముసలి వాళ్ళమనే సంగతే మర్చిపోయాము. మాకు ఇంట్లో సమయం తెలియదు. నవ దంపతుల్లాగా అన్నిచోట్ల తిరిగాం. కావలసింది తిన్నాం. నవ్వుతూ కాలం గడిపాము.

కాలం గడవడం లేదని బెంగ పెట్టుకున్నా మేము కాలం కాసేపు ఆగిపోతే బాగుండును అనుకున్నాము. ఆ పిల్లలతోటి మనవళ్లతోటి ముని మనవరాళ్ళు తోటి కాలం గడుపుతుంటే మా ఆరోగ్యం గురించి అసలు గుర్తు రాలేదు.

రావలసిన సమయం రానే వచ్చింది. అదే ఏ గూటికి చేరవలసిన పక్షి ఆ గూడు చేరే సమయం.. మళ్లీ ఏడాది వరకు ఎదురుచూపులు. బెంగలు. రోజు ఎలా ఉన్నారో అని ఆలోచన. మళ్లీ మా దిన చర్య. నా మందులు. మా ఆరోగ్యం. వెళ్లేముందు పిల్లల కళ్ళల్లో కన్నీళ్లు. మా కళ్ళల్లో కన్నీటి వరదలు. మళ్లీ వీళ్లు వచ్చేటప్పటికి ఈ కళ్ళు వాళ్ళని చూస్తాయో లేదో. అంతే. 

తాతా నీకు నాన్నమ్మకి బట్టలు గొడుగు చేతి కర్ర చాక్లెట్లు రకరకాల బొమ్మలు సెల్ ఫోన్లు రకరకాల బిస్కెట్లు స్ప్రేలు ఇంకా ఎన్నో విలువైన బహుమతులు మీకోసం రెండు బ్యాగులు నిండా తెచ్చి పెట్టి బీరువాలో పెట్టాము. మేము ఏ టూర్ కి వెళ్ళిన అక్కడ ప్రత్యేకంగా దొరికేవి మీకు కూడా తెచ్చి పెట్టాం.మీరు అందరూ తల్లిదండ్రుల్లాగా మా కోసం ఏం తెచ్చావు రా అని అడగలేదు. మేము తెచ్చిన బహుమతులు కనీసం బ్యాగులు విప్పి చూడలేదు. ఎందుకని? మేము వచ్చి నెల రోజులు అయింది. 

విషయం ఏమిటి మీకు నచ్చలేదా? అని అడిగిన మనవడు ప్రశ్నకి చూడు మీరు మాతో గడిపిన ఈ నెల రోజుల్లో మేము పొందిన సంతోషo మీరు మాకు ఇచ్చిన పెద్ద బహుమానం అని మా అభిప్రాయం. తల్లిదండ్రులకి పిల్లలతో మనవలతో గడపడం కన్నా పెద్ద సంతోషకరమైన విషయం ఏదీ లేదు. ఇంతకంటా విలువైనది ఏదీ లేదు జీవితంలో. మీరిక్కడున్నప్పుడు మేము అన్నీ మర్చిపోయాం. మీతో ఆడుకున్నాము పాడుకున్నా ము మీలాగే చిన్న పిల్లలం అయిపోయాం. మేము పెద్దవాళ్ళం అన్న సంగతే మర్చిపోయి మీతో పాటు రుచులన్నీ రుచి చూశా ము. ఇంత కంట మాకు ఏం కావాలి. ఇలా సంవత్సరానికి ఒకసారి మాతో పాటు గడిపే కాలమే పెద్ద బహుమానం మాకు. ఆ తర్వాత మళ్లీ మా దినచర్య మామూలే. మళ్లీ వచ్చే యాడ్స్ సంతోషాల కోసం ఎదురుచూస్తూ.

అవును తల్లిదండ్రులకి తమ పిల్లలతో గడపడం కన్నా సంతోషం ఇంకేం ఉంటుంది. ఇలాంటి కుటుంబాలు ఈరోజుల్లో అరుదు. అయినా కాలం వెనక్కి వెళ్లి ఇటువంటి కుటుంబ వ్యవస్థ బలపడుతుందని ఎదురు చూద్దాం.  

రచన మధునాపంతుల చిట్టి వెంకట సుబ్బారావు

కాకినాడ 9491792279