ఆఖరి కప్పు

ఆఖరి కప్పు. 

ఇవాళ నిన్న కాదు సుమారు యాభై సంవత్సరాల నుంచి పరిచయం. ఉదయం లేస్తూనే దంత దావనం చేసుకున్న వెంటనే ముందుగా నన్ను పలకరించేది, నేను పలవరించేది , వంటిల్లువైపు ఆశగా చూసేది, పది నిమిషాలు ఆలస్యం అయితే బుర్ర పనిచేయన ట్లుగా తయారుచేసింది , దానికి మేము బానిస అయ్యింది ఆ కాఫీ మహాతల్లికి. 

పదేళ్లు వయసు వచ్చేవరకు అమ్మ పాలు, గుమ్మ పాలు తాగి పెరిగిన ఈ శరీరం ఇంట్లో నాకంటే అందరూ పెద్దవాళ్ళు పెద్దపెద్ద గ్లాసులతో అదేదో కొత్త రంగులో ఉండి ఆప్యాయంగా ఉదయం రెండు మూడు సార్లు తాగే ఆ ద్రవాన్ని చూసి అంతవరకు పాల రుచి తప్ప మరొక రుచి ఎరగని నేను కొత్త రుచి కోసం పేచీ పెట్టి రుచి చూసిన రోజు నుంచి సుమారు నెలరోజుల క్రితం వరకు అది నాకు ఆప్తురాలు అయిపోయింది. 

నిజానికి ఈ అలవాటును పెద్దవాళ్ళు ఎవరు చెయ్యి పట్టుకుని అలవాటు చేయలేదు. ఇంట్లో అందరూ తాగుతుంటే నేను కూడా తాగాలని కోరిక పుట్టి అలవాటుగా మార్చుకున్నది. 

మాది ఉమ్మడి కుటుంబం. పిల్లలు పెద్దలు కలిసి ఇరవై మందిపైగా. అందులో ఒకరిద్దరు తప్పితే అందరూ కాఫీ తాగేవాళ్లే. ఇది కాకుండా పరిచారిక జనం.

 తెల్లవారుజామున నాలుగు గంటలకు కట్టెల పొయ్యి వెలిగించి పెద్ద స్టీల్ గిన్నెతో వేడి నీళ్లు పెట్టి అందులో బ్రూక్ బాండు వారి కమ్మటి కాఫీ పొడి అందులో పోసి డికాషన్ తీసి పాత గుడ్డతో ఒడిగట్టి అందులో చిక్కటి మడ్డి లాంటి దొడ్లోని గౌడు గేదె పాలు పోసి చేతికి అందినంత పంచదార వేసి పెద్ద స్టీల్ గిన్నెతో చక్కటి కాఫీని పెద్ద పెద్ద స్టీల్ గ్లాసులతో తాగే జనం ఉన్న ఇంట్లో పుట్టాం. ఉదయం లేస్తూనే ఒక గ్లాసు ,స్నానం చేసి ఒక గ్లాసు, బయటకు వెళ్లే ముందు ఒక గ్లాసు, అతిథుల కంపెనీ కోసం ఇంకో గ్లాసు ఇలా పెద్దవాళ్లు తాగుతూ కాఫీ పొయ్యి మీద ఉదయం 10 గంటల వరకు మరుగుతూ ఉండేది. అలా కాఫీ ప్రాణం అయిపోయింది .

అలా ఉదయం కాఫీ, మధ్యాహ్నం టీ జీవితంలో ముఖ్య భాగం అయిపోయాయి. విద్యార్థి దశలో ఉదయం కాఫీ రాత్రి నిద్ర రాకుండా టీ , నిరుద్యోగిగా ఉన్నప్పుడు ఇంట్లో ఖాళీగా ఉండి ఏమీ తోచక ఎక్స్ట్రా కప్పు అలవాటైపోయింది. 

తెలంగాణ జిల్లాలో బ్యాంకులో ఉద్యోగిగా చేరిన తర్వాత ఇంటిదగ్గర ఒక డోసు తర్వాత సీటు దగ్గరికి వచ్చే కప్పు మధ్యలో స్నేహితులతో మరొక కప్పు సాయంత్రం ఒక కప్పు లేట్ అవర్స్ లో పనిచేస్తూ మరొక కప్పు, ఆడిటర్స్ వస్తే చెప్పక్కర్లేదు, సంవత్సరం లెక్కల సమయంలో లెక్కలు తేలక బుర్ర బద్దలు కొట్టుకుంటూ కప్పు మీద కప్పు ఇలా పదవి విరమణ చేసేంతవరకు ఎన్ని కప్పులు లాగించేసామో!

పదవి విరమణ చేసిన పని పాట లేకపోయినా ఆ కప్పుల మీద మోజు తగ్గలేదు. కొండకచో శ్రీమతి విసుకుకున్న దానిమీద అభిమానం పోలేదు. విచిత్రంగా ఒక నెలరోజుల క్రితం కడుపులో నుంచి గోబర్ గ్యాస్ పైకి తన్నుతుంటే టేబుల్ మీద నుండి టీ కప్పు , కాఫీ కప్పు దానికి నేనే కారణం అన్నట్టు నవ్వుతూ కనబడుతుంటే ఎన్ని మందులు వాడిన బావి ఎండకుండా ఉంటే ఇంకా ఆ కప్పులు కేసి చూడడం మానేశా ను. 

అంత ఇష్టమైన దాన్ని వదలడం కష్టంగానే ఉంది. అందరూ కాశీకి వెళ్ళినప్పుడు ఏదో ఇష్టమైన దాన్ని వదిలేస్తారు. నేను కాకినాడలో ఉండి బలవంతంగా కాఫీ ని ,టీ ని వదిలేసా. టీ కాఫీలు వదిలేసిన నా బుర్ర బానే పనిచేస్తోంది. ఉత్సాహం ఎప్పటిలాగే ఉంది

ఇంతకాలం నా జీవితానికి ఊపిరి లా తోడుగా నిలిచిన కాఫీ, టీ... ఇప్పుడు వదిలేసినా, వాటితో గడిపిన అనేక మధుర క్షణాలు మాత్రం మదిలో పరిమళిస్తూనే ఉన్నాయి. తాగడం మానుకున్నా, ఆ వాసన, ఆ గ్లాసుల చప్పుడు, కట్టెల పొయ్యి దగ్గర అలసట గాలిలో మిలమిలలాడే ఆ డికాషన్ వాసన – ఇవన్నీ నా జ్ఞాపకాల పేజీల్లో నిలిచిపోయాయి.

ఇప్పుడూ ఉదయం పూట అలానే మెలకువ వస్తుంది... కాని చెయ్యి గ్లాసు అందుకోదు. బదులుగా ఒక చిరునవ్వు మాత్రమే. జీవితం మారుతోంది, శరీరానికీ మతికీ మార్పు అనివార్యం. కానీ తీపి అలవాట్ల పట్ల మనసు గలిగే ఆత్మీయత మాత్రం ఎన్నడూ మారదు.

ఈరోజు నేను కాఫీ తాగకపోవచ్చు... కానీ ప్రతి కప్పు వెనక ఉన్న ఆత్మబంధాన్ని మాత్రం నా లోపల ఎప్పటికీ తాగుతూనే ఉంటాను.