కుటుంబ దినోత్సవం

"పిల్లలు ఇంకా లేవలేదా?" అని అడిగాడు రాఘవయ్య, తన భార్య సరితను, తాను స్నానం చేయడానికి బాత్రూంలోకి వెళ్తూ.

"లేదండీ, ఇవాళ ఆదివారం కదా! అప్పుడే లేస్తారా!.మరి మీరు రెడీ అవుతున్నారు?" అని ప్రశ్నించింది సరిత.

"అవును, ఆడిట్ పనులు ఉన్నాయి. అందుకే వెళ్తున్నా," అన్నాడు రాఘవయ్య.

"మరి భోజనం?"

"అది అంతా బ్యాంకులోనే," అని చెప్పి, స్నానం చేసి వచ్చి, బట్టలు మార్చుకుని, బ్యాగ్ తీసుకుని స్కూటర్‌ ఎక్కి వెళ్ళిపోయాడు.

పెళ్లైనప్పటి నుంచీ సరితకు ఇది మామూలే. ఏ పండగ వచ్చినా, సెలవు వచ్చినా, ఆదివారం అయినా రాఘవయ్య ఇంట్లో ఉండే సమయం తక్కువే. మొదట్లో ఇది ఆమెకు బాధగా అనిపించేది. క్రమంగా అలవాటయ్యింది.

రాఘవయ్య తరచూ పిల్లలకు కొన్ని ప్రామిసులు చేసేవాడు. కానీ ఆదివారం వచ్చేసరికి ఏవో పనుల కారణంగా వాయిదా వేసేవాడు. పిల్లలకు చెప్పేందుకు సరితకి తలప్రాణం తోకకి వచ్చేది.

అంతేకాదు – పక్క ఊర్లో ఉంటున్న ముసలి తల్లిదండ్రులు, తమ్ముళ్లు, చెల్లెల్ల ఫోన్లు వచ్చినా మాట్లాడే సమయం ఉండేది కాదు. మాట్లాడకుండా ఉంటే – "ఇప్పుడు గొప్పవాడు అయిపోయాడు", "గర్వంగా మారిపోయాడు", "తల్లిదండ్రుల మీద ప్రేమ తగ్గిపోయింది" అనుకుంటారని బాధపడేవాడు.

"ఆ సీట్లో కూర్చుంటే ప్రపంచమే తెలియదు!" – మాటిమాటికి ఫోన్ కాల్స్, వచ్చిన వాళ్ల సమస్యలు, సహకరించని సహచరులు, టార్గెట్లు, చివాట్లు – ఇవన్నీ బరువుగా రాఘవయ్య మనసుపై కూర్చున్నాయి. 

రాత్రి తొమ్మిది దాటేసరికి ఇంటికి వచ్చి, అలసిపోయిన అతను సరితతో రెండు మాటలు మాట్లాడేలోపే మంచం ఎక్కేసేవాడు.

"ఇదంతా ఎవరి కోసం చేస్తున్నాడు?" అని తనను తాను ప్రశ్నించుకునేది సరిత. "మన అందరి కోసమే" అని సమాధానం చెప్పుకుని తను కూడా తన బాధ్యతల్ని మోస్తూ పోయేది.

పిల్లల చదువులు, కుటుంబ పోషణ, ఇంటి నిర్వహణ అన్నీ సరిత మీదే పడ్డాయి. పండగలు, పుట్టినరోజులు, పిల్లల విజయాలు – వాటి సంబరాల్లో రాఘవయ్య ఉనికే ఉండేది కాదు. ఎప్పుడూ ఒక దానికి ఒక కారణం – స్టాఫ్ లేదు, ఆడిట్ ఉంది, జీఎం వస్తారు – ఇలా.

బ్యాంక్ ఉద్యోగంలో మెట్లు ఎక్కుతున్న రాఘవయ్య, కుటుంబ అనుబంధాల్లో ఒక్కొక్క మెట్టు దిగిపోయాడు.

ఈ మధ్య బ్యాంక్ యూనియన్లు "వర్క్ లైఫ్ బ్యాలెన్స్" కోసం గళమెత్తుతుండగా, రాఘవయ్యకు ఓవర్ టైం ఉండదు, సెలవులు ఉండవు. ఆదివారాలు కూడా పని రోజులే.

అలా ముప్పై సంవత్సరాల సర్వీస్ పూర్తయింది. ఈలోగా ముగ్గురు పిల్లలు విదేశాల్లో స్థిరపడ్డారు. పెళ్లిళ్లు కూడా అయిపోయాయి. తల్లిదండ్రులు కాలం చేశారు. ఒకప్పుడు రెగ్యులర్‌గా ఫోన్ చేసిన తమ్ముళ్లు, చెల్లెల్లు కూడా క్రమంగా మౌనంగా ఉండిపోయారు. విదేశాలలో ఉన్న పిల్లలు ఏడాదికి ఒకసారి రావడం కష్టం.. వాట్సాప్ కాల్‌లకే పరిమితమయ్యారు.

ఇలా ఐదేళ్లు గడిచిపోయాయి. చివరికి, “రేపటి నుంచి నువ్వు మాజీ ఉద్యోగివి” అని చెబుతూ, సంస్థ విధేయంగా వీడ్కోలు పలికింది.

ఇంటికి వచ్చిన రాఘవయ్య తన భార్య సరితని చూస్తే హఠాత్తుగా జాలి కలిగింది. ఇల్లంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. పిల్లలురోజూ ఫోన్ చేస్తున్న– ఆప్యాయత ఎక్కడో లోపిస్తోంది.

తన గతాన్ని తల్చుకున్నాడు – పిల్లల్ని ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకున్న రోజు లేదు, స్కూలుకు తీసుకెళ్లిన దృశ్యం లేదు, వాళ్ల మాటలు విని నవ్వుకున్న క్షణాలే లేవు. భార్యతో జీవితం కూడా అంటే

ఇంతలో అతని స్నేహితుడు రఘురాం వచ్చాడు. రఘురాం మూడు సంవత్సరాల క్రితం రిటైర్ అయ్యాడు.

“ఏరా రాఘవయ్య! ఎప్పుడూ హుషారుగా ఉండే నువ్వు ఇన్నాళ్లకి డల్ అయిపోయావేంటి? రిటైర్ అయిన బెంగా?” అన్నాడు.

“బెంగ కాదు. తప్పు చేశానేమో అనిపిస్తున్న బాధ,” అన్నాడు రాఘవయ్య.

"ఏమైందంటావ్?"

“బాధ్యతల పేరుతో కుటుంబం దూరం అయ్యింది. ఇప్పుడు అనుభవిద్దాం అనుకుంటే – అందరూ దూరంలో ఉన్నారు. ఏదో కోల్పోయిన భావన.”

"నిజమే రా!" అన్నాడు రఘురాం. "నాన్న, అమ్మ, తాతయ్య, బామ్మ, బాబాయ్, పిన్నిలు మావయ్యలు అత్తయ్యలు వాళ్ళ పిల్లలు స్నేహితులు– కలిసిమెలిసి జీవించిన రోజుల్లో ఒక ఆనందం ఉండేది.. ఉద్యోగం వదిలేసిన తరువాత నాకు ఇది గుర్తొచ్చింది. అందుకే ప్రతి సంవత్సరం ఒకరోజు, అందరూ వచ్చి కలిసేలా కుటుంబ దినోత్సవం జరుపుకుంటున్నాం. ఈసారి నిన్ను కూడా పిలవాలని వచ్చాను. సరితగారితో కలిసి రా. ఆనందిద్దాం."

ఆ మాటలు రాఘవయ్యకి భగవద్గీతలా అనిపించాయి. మళ్లీ ఒక తీయని ఆశ వెలిగింది.

 చిన్నప్పుడు లభించిన ఆనందాన్ని, ఇప్పుడు ఏడాదికొకసారి అయినా మళ్లీ అందిపుచ్చుకుందాం అనే తలంపుతో అతని మనసు తేలికపడిపోయింది.

రచన మధునాపంతుల చిట్టి వెంకట సుబ్బారావు 

కాకినాడ 9491792279