ఆఖరి గమ్యం _ఒక క్రొత్త ప్రారంభం

నలుగురు నడిచే దారి రహదారి. నాలుగు ఊళ్లను కలిపే దారి రహదారి. రహదారికి మన జీవితానికి చాలా దగ్గర సంబంధం ఉంది. తెల్లవారి లేస్తే మన బ్రతుకు రహదారి మీద ప్రయాణం తోటి ప్రారంభమవుతుంది. 

రహదారి కొంతమందికి బ్రతుకు దారి. మరి కొంతమందికి బంధాలను కలుపుకోవడానికి వెళ్లే దారి. బాధ్యతలు తీర్చుకోవడానికి నడిచే దారి. మన జీవితంలో లాగే రహదారి మీద కొన్ని నియమాలు పాటించకపోతే మన జీవితం అక్కడే తెల్లారిపోతుంది. మనం పాటించడమే కాదు మనం తోటి ప్రయాణికులు కూడా పాటించాలి. లేదంటే ఎంకి పెళ్లి సుబ్బు చావుకి వస్తుంది. 

అందరికీ గమ్యం చేరుకోవాలని తొందర. తొందరలో ఎవరు తప్పు చేశారో ఎవరికీ తెలుసు ? తప్పు జరిగిపోయింది. ఆపరేషన్ సక్సెస్ పేషంట్ డైడ్ అన్నట్టు మెదడుకు కోపం వచ్చి మౌనంగా ఉండిపోయింది. అవయవాలకి ఇంక ఆజ్ఞలు అందవు. కొంతసేపు అవి ముందు చెప్పిన టైం టేబుల్ ప్రకారం నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోతాయి. 

ఊపిరి ఉన్నంతవరకు ఇది నా ఆస్తి. నేను చెప్పినట్టు నడిచే శరీరం. మరి ఇప్పుడు ఈ ఆజ్ఞలు ఎవరిస్తారు. ఈ శరీరంపై అధికారం ఎవరికి ఉంది. ఇది ఎవరి సొత్తు. 

ఇంకెవరిది శాస్త్ర ప్రకారం చూసిన వారసులుదే ఈ శరీరం. మహా అయితే 24 గంటలు. ఆ తర్వాత ఏమి ఉపయోగం లేదు. ఓటర్ లిస్ట్ లో పేరు ఉండదు అంటూ తెల్ల కోటు వేసుకున్న వారు చెప్పిన మాటలు విని బంధువులు మనం ఇన్నాళ్ళు ఇటువంటి విపత్కర పరిస్థితుల్లో ఏడుస్తూ ఉండేవాళ్ళం. చెయ్యి దాటిపోతే గుప్పెడు బూడిద చేసేవాళ్ళం. 

మరి ఇప్పుడు గుండె ఎవరైనా దానం చేస్తారేమో అని ఆశగా ఎదురుచూసే ఆ రోగి కళ్ళు, అభ్యర్థన గుర్తుకొచ్చి ఆనందంగా పత్రాలు మీద సంతకం పెట్టేసారు ఆ బంధువులు. పూల పల్లకిలో విచిత్రంగా తెల్ల కోటు వేసుకున్న వాళ్లు గవర్నమెంట్ అధికారులు పొలిమేరలు దాటించారు. చేరవలసిన గమ్యం చాలా తొందరగా చేరి ఎదురుచూస్తున్న శరీరానికి అతిధి అయింది నా గుండె

విచిత్రం ఇన్నాళ్లు నాతో పుట్టి గుప్పెడoత ఉండి కొండంత బరువులు మోసేది . సంతోషాన్ని పంచేది దుఃఖాన్ని దాచిపెట్టుకోలేనిది కూడా నా గుండె. ప్రేమను ఉయ్యాల ఊపేది పగకు కడగండ్లు పెట్టేది కూడా నా గుండె. మనసుకు మంత్రం వేసేది మాయ చేసేది కూడా ఈ గుప్పెడు గుండె. అంతెందుకు ఇన్నాళ్లు నా శరీరానికి అవసరమైన ఇంధనాన్ని పంపు చేసేది కూడా ఇదే. పరిస్థితులను ఒప్పించేది .పరిమితులను మరిపించేది అదే.గాయాన్ని తట్టుకోలేదు గాబరాని ఆపలేదు.

చిన్న మాటతో సంతోషం .పెద్ద పెద్ద మాటలు అంటే బాధపడేది అదే. కలతలన్నీ సర్దుకుని దాచుకునేది అదే .నన్ను కంగారు పెట్టి నా రక్తం మరిగించేది అదే.

నా నరాల్లో రక్తం ఉరకలెత్తి మెదడును మరిగించేసి నా గుండెకు తీర్పు చెప్పేసింది.దాన కర్ణుడని నాకు బిరుదులిప్పించి 

ఆగమేఘాల మీద చేరవలసిన చోటుకు చేరిపోయి ఆగిపోతున్న ఊపిరికి చేతులు అడ్డం పెట్టేసింది. నా గుండె ఒకరికి జీవం పోసింది.

జన్మనిచ్చిన తల్లిదండ్రుల కళ్ళల్లో నెమ్మది నింపింది .కట్టుకున్న భార్య వ్రత ఫలం దక్కించేలా చేసింది. కన్న బిడ్డలకి తండ్రిని మిగిల్చింది. మట్టిలో కలవవలసిన నా గుండె .మరొకరి క్షణాలను చిరునవ్వులుగా మార్చింది నేను లేకపోయినా నా గుండె శబ్దం వినిపిస్తునంత సేపు నా జీవితం ఎవరికో వెలుగు తీరుగా నిలుస్తుంది. 

ఇటీవల కాలంలో కాకినాడ ట్రస్ట్ ఆసుపత్రిలో రోడ్డు ప్రమాదంలో బ్రెయిన్ డెడ్ అయిన నున్న శివ అనే వ్యక్తి శరీర అవయవాన్ని అవసరమైన వారికి దానంగా ఇవ్వడం ఫేస్బుక్లో వీడియో చూసి ఆ వ్యక్తి బంధువుల దాతృత్వానికి, మంచితనానికి రెండు చేతులు ఎత్తి నమస్కరిస్తున్నాను. ఇది సామాన్యమైన విషయం కాదు. తీసుకున్న నిర్ణయం ఒక జీవితాన్ని నిలబెట్టింది. మన రక్తసంబంధం మట్టిలో కలిసిపోయింది కానీ ఒకరి కళ్ళలో వెలుగు మాత్రం కలకాలం నిలిచిపోయేలా చేసిన వారికి ఎన్ని వేల కృతజ్ఞతలు చెప్పిన సరిపోదు. 

 భౌతికంగా ఆ వ్యక్తి మన మధ్య లేకపోయినా అవతల దానం తీసుకున్న వ్యక్తి హృదయాలయంలో ఎప్పుడూ ఈ దానం ఇచ్చిన వ్యక్తి పూజింపబడుతూనే ఉంటాడు.

రచన మధునాపంతుల చిట్టి వెంకట సుబ్బారావు

          కాకినాడ 9491792279