CHITTI1963.

 అమ్మ చీర కొంగు  అది ఆపదలో గోవర్ధనగిరి — సిగ్గు వచ్చినప్పుడు నన్ను కాపాడే ఆపద్బాంధవి. దొంగ–పోలీస్ ఆటలో దాక్కోడానికి అది అత్యున్నతమైన సురక్షిత ప్రదేశం నాన్న తిట్టినప్పుడు అమ్మ కొంగులో దూరితే భయం పటాపంచలు. ఏడుస్తున్నప్పుడు అమ్మ కొంగుతో కళ్ళు తుడిస్తే —  ఆ కొంగు స్పర్శకి కొండంత బాధ కూడా  చలిలో వణుకుతూ వచ్చినప్పుడు అమ్మ కొంగులో దాక్కుంటే — ఆ వెచ్చదనం దైవస్పర్శలా అనిపించేది. చినుకుల్లో తడుస్తూ పరిగెత్తుకుంటూ వస్తే తల మీద అమ్మ చీర కొంగు కప్పి తుడుస్తుంటే — ఆ మమకారమే జీవనార్థం అనిపించేది. పొద్దున్నే స్కూల్‌కి బయలుదేరే వేళ చీర కొంగుతో జుట్టు తుడుస్తూ, చుక్కబొట్టు పెట్టే తల్లి — ఆ సన్నివేశమే జీవితపు తొలి పాఠం: ప్రేమ. జ్వరం వచ్చినప్పుడు చెమట తుడుస్తూ చీర కొంగుతో నుదుటిపై చెయ్యేసి చూసే ఆ చల్లదనం — అదే నిజమైన ప్రసాదం. కాలం గడిచిపోయింది… అమ్మ కొంగు ఇప్పుడు జ్ఞాపకాల మడతల్లో దాగి ఉంది. అయినా కళ్లను మూస్తే, ఆ చీర సువాసన, ఆ సాంత్వన, ఆ సన్నిహితత్వం — ఇప్పటికీ గుండెల్లో తేలుతూనే ఉంది.  అమ్మ చీర కొంగు — బట్ట ముక్క కాదు, మన చిన్ననాటి భద్రత, మనసుకు అడ్డుకట్ట, ప్రేమకు రూపం.

మాతృదేవోభవ పితృదేవోభవ ఆచార్యదేవోభవ అతిధి దేవోభవ   అతిధికి కూడా తల్లి తండ్రి గురువు తర్వాత స్థానం కల్పించి దేవుడితో సమానం అని చెప్పింది వేదం. అతిధి అంటే ఎవరు? ఆకస్మికంగా మన ఇంటికి వచ్చే బంధువు లేదా స్నేహితుడు ఎవరైనా సరే అతిధి అంటారు. తన రాకకు నియమితమైన తిధి లేనివాడు అతిధి. ఒక రాత్రి మాత్రం ఉండిపోవువాడు అని చెప్పింది గూగుల్ తల్లి. పాపం ఎంతో దూరం నుంచి మన మీద ప్రేమతో మనల్ని చూడ్డానికి వచ్చిన వారిని నవ్వుతూ పలకరించి లోపలికి ఆహ్వానించి ఆసనం చూపించి కుశల ప్రశ్నలు వేసి మంచినీళ్లు అందిస్తాం. ఇది ఎవరు నేర్పారు మనకి. ఎవరు నేర్పలేదు. మన పెద్ద వాళ్ళు చేసిన దాన్ని మనం అనుకరించిన విధానం. అంటే నిత్యకృత్యంలో మన పెద్దలు జీవించిన విధానం మనకు ఆదర్శం అన్నమాట. మనం అనుసరించవలసిన విధానం. అంటే మన ఇల్లే మనకి ఒక పాఠశాల. పాఠశాల అంటే పాఠ్య పుస్తకాల్లోని పాఠాలు నేర్పేది కాదు. సంఘంలో ఒక గౌరవమైన జీవితం గడపడానికి కావలసిన సహాయం అందించే ఆలయం.  మన ఇల్లు. మన ఇంటిలోని ఆ తరం మనుషులు. ఒకసారి మనం కూడా అతిథిగా ఆ కాలానికి వెళ్ళిపోదాం పదండి. ఆ కాలంలో వేళ కాని వేళలో వచ్చిన చుట్టాన్ని కానీ స్నేహితులను కానీ ...

ఆదివారం ఉదయం ఆరు గంటలు అయింది. నగరం ఇంకా నిద్ర లేవలేదు. నగర సరిహద్దుల్లో అందమైన తారు రోడ్డు మీద బస్సు దూసుకుపోతోంది. బస్సు అంతా కోలాహలంగా ఉంది. మంచం మీదనుంచి లేవగానే కాఫీ కప్పు పట్టుకునే నరసింహ శాస్త్రి కాలు గాలిని పిల్లిలా బస్సు అంతా అటు ఇటు తిరుగుతున్నాడు. ఇంకా గంటకు గాని కాఫీ కప్పు చేతిలోకి రాదు. పోనీ ఎక్కడైనా ఆగి కాఫీ తాగుదామంటే నిన్న సాయంకాలం కమ్యూనిటీ మీటింగ్లో రామశాస్త్రి చెప్పిన మాటలు గుర్తుకు వచ్చేయ్. “రేపు ఉదయం ఏమీ బయట వస్తువులు తినడానికి వీల్లేదు. అన్నీ మనం స్వయంగా తయారు చేసుకునే ఉదయం కాఫీ దగ్గర నుంచి మధ్యాహ్నం ఫలహారం వరకు. లేదంటే వనభోజనాలనే మాటకు అర్థం లేదు. సాధారణంగా వనభోజనాలంటే బయట హోటల్ కి ఆర్డర్లు ఇచ్చేసి ఎంజాయ్ చేయడం కాదు. మనకు మనమే స్వయంగా తోటలో వండుకుని పదిమందితో హాయిగా చెట్లు కింద అరిటాకులు వేసుకుని తింటే ఆ ఆనందమే వేరు. ఏడాదికి ఒకసారి కదా! అలా చేస్తే ఎంతో తృప్తి ఉంటుంది, ఆనందం ఉంటుంది, సంతోషం ఉంటుంది,” అన్నాడు రామశాస్త్రి. అనుకున్న విధంగా ఉదయం ఐదు గంటలకి పెద్ద బస్సు మా కాలనీ పార్కు దగ్గరికి వచ్చి ఆగింది. మగవాళ్లంతా వంట సామాన్లు, ఆట సామాన్లు, స్పీకర్లు, తాటాకు చాపలు,...