మేము పండుగకి వెళ్ళాము

ప్రతి సంవత్సరం ఈపాటికి ఎంత హడావిడిగా ఉండేది! ఇల్లంతా పిల్లలతో, బంధువులతో సందడిగా ఉండేది. ఊరంతా సంక్రాంతి సంబరాలతో హర్షాతిరేకంగా కనిపించేది. కానీ ఏం కర్మమో, గత నాలుగు సంవత్సరాలుగా ఇలా ఈ ఆశ్రమంలో ఒంటరిగా జీవించాల్సి వస్తోంది.

ప్రతి సంవత్సరం ఎవరిదైనా పండగకైనా పిలుస్తారని ఆశగా ఎదురుచూడటం, తర్వాత నిరాశ చెందటం పరిపాటి అయిపోయింది. చివరికి ఆశ్రమంలో పనిచేసే పని వాళ్లు కూడా ఒక్క రోజైనా సెలవు తీసుకుని వెళ్లిపోతారు. కానీ ఆశ్రమంలో మిగిలిపోతారు మనలాంటి వాళ్లే — అనుకుంటూ బాధపడుతున్నారు పార్వతమ్మ–పరంధామయ్య దంపతులు.

సంక్రాంతి నెల మొదలైన దగ్గర్నుంచి పిల్లలకు పండుగకి రమ్మని మరీ మరీ చెప్పడం, వాళ్లకు బట్టలు కొనడం, పిండి వంటలు చేయడం, ఇల్లు శుభ్రం చేసుకోవడం... వీటితో పార్వతమ్మకి ఎక్కడ ఖాళీ ఉండేది?

పిల్లలే కాకుండా ఇంట్లో పనిచేసే పనిమనిషి, చాకలి, దొడ్లో పాలేరు వంటి వారికీ కూడా పండుగ బహుమతులు ఇవ్వడం, బట్టలు పెట్టి సంతోషపెట్టడం ఏటా ఆనవాయితీ. అలాంటిది, గత నాలుగు సంవత్సరాలుగా ప్రతి పండగని ఆశ్రమంలో ఒంటరిగానే గడపడం వేదనగా ఉంది అనిపిస్తోంది పార్వతమ్మకి.

వయస్సులో ఉన్నప్పుడు చేతినిండా పని ఉండేది కానీ చేయలేకపోయేది. ఇప్పుడు చేయాలన్నా పని ఉండటం లేదు. పండుగ రోజు చేతుల్లో పని లేక ఒంటరితనంతో ఆవేదన కలుగుతోంది. "ఇలా అయిపోయింది జీవితం, ఎవరి శాపమో!" అనుకుంటుంది పార్వతమ్మ. కనీసం బంధువులైన వారైనా పండగకి పిలవడం లేదు.

కడుపుని పుట్టిన ఇద్దరు పిల్లలను మంచి చదువులు చదివించి, ప్రయోజకులను చేసి పెళ్లిళ్లు చేసి బాధ్యతలు తీర్చామని భావించే సమయంలో… "భవిష్యత్తు బాగుంటుంది" అంటూ ఇద్దరూ అమెరికా వెళ్లిపోయారు. వయస్సు సహకరించక, ఉన్న ఆస్తిని అమ్మి, శరణాలయంలో చేరిపోయారు ఆ దంపతులు.

శరణాలయం పేరుకే శరణాలయం గానీ, అక్కడ ఉన్న వారిని కుటుంబ సభ్యుల్లా చూసుకుంటుంది యాజమాన్యం. అక్కడున్న 50 గదుల్లో కొందరు భర్తలేని వారు, కొందరు భార్యలేని వారు, కొందరు పిల్లలేని వారు, కొంతమంది పిల్లలు ఉన్నా చూడని పరిస్థితిలో ఉన్న వారు — ఇలా ఎన్నో కారణాలతో చేరిన వృద్ధులు. అందరి హృదయంలోనూ ఒకే బాధ.

అలాంటి బాధలో ఉన్నవారిలో శరణాలయాన్ని నడిపే కుటుంబరావు–సరస్వతమ్మలిద్దరూ కూడా ఉన్నారు.

తెలుగువారికి అత్యంత ప్రాముఖ్యమైన పండుగ సంక్రాంతి. ఈ పండుగకు చాలా మంది అతిథులుగా వస్తారు. ఆకాశంలోని చుక్కలు వాకిట్లోకి వచ్చి మెరిసిపోతూ పండుగకు ప్రత్యేక శోభనందిస్తాయి. ప్రతి పండగకీ అల్లుడిని ప్రత్యేక అతిథిగా పిలవడం మన సంప్రదాయం.

ఆకాశం అంచుల దాకా ఎగిరే గాలిపటాలు, వీధుల్లో విన్యాసాలు చేసే బసవన్నలు, హరిదాసుల హరినామ సంకీర్తన, రంగురంగుల పూల అలంకరణలు – ఇవన్నీ సంక్రాంతి మాధుర్యాన్ని పెంచుతాయి. పొగమంచు తెరల మధ్య దాక్కున్న సూర్యుడు కూడా ఈ పండుగకు అతిథే!

అయితే ప్రపంచమంతా ఈ పండుగ చేసుకుంటున్నా, ఈ శరణాలయంలో ఉన్న వృద్ధులను మాత్రం ఎవరూ పిలవడం లేదు. ఆ మూడు రోజులూ వాళ్లు మౌనంగా, శూన్యంలోకి చూస్తూ గడిపేస్తుంటారు. ఇది ప్రతి సంవత్సరం చూస్తున్న సరస్వతమ్మకు బాధ కలిగించింది. ఈసారి మాత్రం ఆమె ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నారు.

రేపు భోగి. సాయంత్రం ప్రతి గదిలోకి వెళ్లి, "సంక్రాంతికి మా ఇంటికి రండి" అంటూ ఆహ్వానించారు. ఆ మాటలు విన్న వృద్ధుల కళ్ళల్లో ఆనందం మిన్నుగా కనిపించింది. ఎంతోకాలం తర్వాత ఒక ఆహ్వానం, ఒక ఆశ!

ఆ రాత్రి అంతా వృద్ధులు "ఎప్పుడు తెల్లవారుతుందా?" అని ఎదురు చూశారు. ఉదయం తల నువ్వుల నూనెతో మర్దన చేసుకుని, శుభ్రంగా స్నానం చేసి, ఇస్త్రీ బట్టలు వేసుకుని, అతిథుల్లా కుటుంబరావు ఇంటికి బయలుదేరారు. వారి కళ్ళల్లో కనిపించిన ఆనందం అంతం లేకుండా ఉంది.

వీధిలో పెద్ద భోగిమంట ఎదురు చూస్తూ కుటుంబరావు దంపతులు వృద్ధులను సాదరంగా ఆహ్వానించారు. అందరూ కలిసి భోగి దండలు మంటలో వేయించారు. మంటలు పైకి ఎగురుతుండగా, ఆ వృద్ధులు చిన్నపిల్లల్లా ఆకాశాన్ని చూస్తూ నాటకీయంగా మెరిసిపోయారు!

వాళ్ళని లో పలికి ఆహ్వానించి, కడుపునిండా టిఫిన్ తినిపించారు. ఆ మర్యాదలు చూస్తే, తాము ఒకప్పుడు చేసిన ఆతిథ్యాలు గుర్తొచ్చి, వృద్ధుల కళ్ళల్లో కన్నీళ్లు మెదిలాయి.

ప్రతి రోజు శరణాలయంలో టిఫిన్ సమయం, భోజన సమయం అని గంటలు మోగుతుంది. కానీ ఈరోజు వారి దినచర్యే మారిపోయింది. హోమ్ థియేటర్లో పాత సినిమాలు చూపించారు. మధ్యాహ్నం అరిటాకులో భోజనం. అరిటాకు చూసిన వెంటనే తమ సొంత ఇల్లు గుర్తొచ్చింది.

ఈ మూడు రోజులూ కుటుంబరావు దంపతులు గౌరవంతో, ప్రేమతో, మర్యాదలతో వృద్ధులను పండగ చేసేట్టు చేశారు. చివరిదినం వారి అందరికీ కొత్త బట్టలు ఇచ్చి ఆనందంగా శరణాలయానికి సాగనంపారు.

"మేమూ పండక్కి వెళ్లాము!" అంటూ శరణాలయ సిబ్బంది వద్దకు తిరిగి వచ్చిన వృద్ధులు ఆనందంతో చెప్పిన మాటలు విని, కుటుంబరావు దంపతులు సంతృప్తిగా మురిసిపోయారు.

ఈ శరణాలయం గురించి, వృద్ధుల సంక్రాంతి పండుగ గురించి సోషల్ మీడియాలో వచ్చిన కథనాలను చూసిన జిల్లా కలెక్టర్ ప్రత్యేకంగా శరణాలయాన్ని సందర్శించి, కుటుంబరావు దంపతులను అభినందించారు.